Τελικά μερικά από τα θέματα που αναδεικνύονται δεν έχουν σχέση με την «Τήνο» αλλά με τους ανθρώπους. Ανθρώπινες αξίες, ανθρώπινες αγωνίες, ανθρώπινες ανασφάλειες, έρωτες φανεροί και ανεκπλήρωτοι. Αποξένωση. Μοναξιά. Σχέσεις.
Οι σημερινοί μεσήλικες μεγάλωσαν στην μεταπολεμική Ελλάδα την δεκαετία του ’50 και του ‘60. Τα χρόνια τότε ήταν χρόνια μικροαστικής ισορροπίας, στέρησης αλλά μεγάλων προσδοκιών. Η Ελλάδα έβγαινε από τον εμφύλιο και ο κόσμος ήταν στην μεταπολεμική οικονομική ευφορία.
Τα παλιά ασπρόμαυρα έργα είναι το μόνο που μένει από εκείνη την εποχή. Απλή ελπίδα για καλύτερο αύριο. Φτωχά ζευγάρια που κοιτούν το ηλιοβασίλεμα στο Σούνιο. Ο Σεφέρης, ο Ελύτης, ο Ρίτσος και ένα λιτό Αιγαίο δείγμα τρόπου ζωής.
Φοβάμαι ότι στα χρόνια που έρχονται οι νέοι δεν θα έχουν την Μενεξεδένια Πολιτεία, τον Ήλιο του Θανάτου και την Ασκητική για οδηγό στις δυσκολίες τους. Και επομένως δεν θα έχουν τα εργαλεία της επικοινωνίας και της έκφρασης που είναι η μόνη δωρεάν θεραπεία σε δύσκολους καιρούς.
Το μόνο που μπορώ να σας πω, είτε είστε στην Τήνο είτε στα Εξάρχεια, διαβάστε ελληνική λογοτεχνία. Χορτάστε τα τοπία που έχουν μείνει. Φτιάξτε την δικιά σας ποίηση. Εκφραστείτε με απλά λόγια και ειλικρίνεια. Κοιτάξτε τον διπλανό σας, ρωτήστε τον για την ζωή του, όλοι έχουν την ίδια ανασφάλεια.
Οι σημερινοί μεσήλικες μεγάλωσαν στην μεταπολεμική Ελλάδα την δεκαετία του ’50 και του ‘60. Τα χρόνια τότε ήταν χρόνια μικροαστικής ισορροπίας, στέρησης αλλά μεγάλων προσδοκιών. Η Ελλάδα έβγαινε από τον εμφύλιο και ο κόσμος ήταν στην μεταπολεμική οικονομική ευφορία.
Τα παλιά ασπρόμαυρα έργα είναι το μόνο που μένει από εκείνη την εποχή. Απλή ελπίδα για καλύτερο αύριο. Φτωχά ζευγάρια που κοιτούν το ηλιοβασίλεμα στο Σούνιο. Ο Σεφέρης, ο Ελύτης, ο Ρίτσος και ένα λιτό Αιγαίο δείγμα τρόπου ζωής.
Φοβάμαι ότι στα χρόνια που έρχονται οι νέοι δεν θα έχουν την Μενεξεδένια Πολιτεία, τον Ήλιο του Θανάτου και την Ασκητική για οδηγό στις δυσκολίες τους. Και επομένως δεν θα έχουν τα εργαλεία της επικοινωνίας και της έκφρασης που είναι η μόνη δωρεάν θεραπεία σε δύσκολους καιρούς.
Το μόνο που μπορώ να σας πω, είτε είστε στην Τήνο είτε στα Εξάρχεια, διαβάστε ελληνική λογοτεχνία. Χορτάστε τα τοπία που έχουν μείνει. Φτιάξτε την δικιά σας ποίηση. Εκφραστείτε με απλά λόγια και ειλικρίνεια. Κοιτάξτε τον διπλανό σας, ρωτήστε τον για την ζωή του, όλοι έχουν την ίδια ανασφάλεια.
6 σχόλια:
Εντάξει αμμοδύτη θα κάνω εγώ την αρχή. Οι άνθρωποι για κακή τους τύχη (ή για καλή, δεν έχω καταλήξει ακόμη) επιδίδονται με μεγάλο πάθος στο κυνήγι του ανέφικτου. Το εφικτό είναι δίπλα μας, είναι προβλέψιμο και εξαιρετικά βαρετό.
Το ανέφικτο απ'την άλλη μας γεμίζει ζωή και σχεδόν πάντα μας αφήνει ράκος στο τέλος. Αλλά όπως μου είπε κι ένας γερομπισμπίκης που κάτι θα πρέπει να ξέρει 'αυτά είναι που σου μένουν μετά από χρόνια'.
Ίσως λοιπόν κι αυτά τα ζευγάρια στην Τήλο να κυνηγούν το ανέφικτο. Δεν είναι σωστό να τους στερήσουμε την προσπάθεια, έτσι δεν είναι?
Μην με παρεξηγείς, δεν απευθυνόμουν στα ζευγάρια στην Τήλο, σε αυτά του Σουνίου του 1968 απευθυνόμουν... Αντε και το 2008, αν πηγαίνουν ακόμα.
Μία από τις ανακαλύψεις μου με το blog ήταν η απόλαυση να μιλάω με αγνώστους, ιδίως εκείνην την κυρία στον Μαρλά. Και η έκπληξη ήταν όταν είδα ότι άρεσε και σε αυτούς...
το ένα δεν αποκλείει το άλλο
Ίσως στην Τήνο γιατί στις μεγαλουπόλεις αν πας να μιλήσεις σε κανέναν άγνωστο το πιο πιθανό να είναι αντί για ανάρτηση να βγάλεις μελανιά στο μάτι.
κι όμως, το 1971 ανακάλυψα ότι στην μεγαλύτερη, πιο ζόρικη, πιο δυνατή μεγαλούπολη, όταν μιλάς ανοιχτά και με ειλικρίνια, εισπράττεις το ίδιο.
Τί να πω? Ίσως.... Εγώ πάντως προτιμώ να μιλάω στα ψάρια. Πιο ανώδυνο.
Δημοσίευση σχολίου