Σάββατο 9 Μαΐου 2009

Κριθάρι


Οι περισσότεροι από εσάς δεν πρόλαβαν ούτε αυτό το τοπίο. Όχι τώρα που είναι μόνο ένα στα χίλια χωράφια και το κριθάρι θα πάει για ζωοτροφή, ίσως χωρίς καν να θεριστεί, αλλά όταν όλη η Τήνος ήταν χρυσοπράσινη αυτή την εποχή, με τα κύματα της θάλασσας να αναπαράγονται στα κύματα του αέρα στο κριθάρι.


Μια βόλτα στα ξεχασμένα χωράφια θα σας πείσει. Παντού αλώνια. Στην Νότια Τήνο, στην Βόρεια Τήνο, στα Πάνω Μέρη, στα Κάτω Μέρη, στα Έξω Μέρη, στη Χώρα, πάνω πάνω στις βουνοκορφές, στου Πολέμου τον Κάμπο… Η Τήνος ζούσε γύρω και μέσα από το κριθάρι της. Ελάχιστοι στην Κώμη έβαζαν και σιτάρι, στα σχετικά προνομιούχα χωράφια τους.

Το άγχος της βροχής δεν ήταν για να γεμίσουν οι δεξαμενές και οι πισίνες, ήταν για να μεστώσει ο καρπός. Το κριθάρι συντηρούσε τους ανθρώπους, τις αγελάδες, τις κότες, τους χοίρους, τον γάϊδαρο.


Σαν φέτος, θα ήταν καλή η χρονιά. Έβρεξε πρώϊμα, έβρεξε τον χειμώνα, έβρεξε έψιμα. Ο καρπός γκέντρισε νωρίς, και μέστωσε καλά. Και καύσωνα να κάνει τέλη Μαΐου, πάλι θα είναι καλή η σοδειά. Δηλαδή μέρες ατέλειωτες σκυμμένοι με το δραπάνι. Χερόβολοι, κουβάλημα, αλώνισμα, λίχνισμα, κρισάρισμα, κουβάλημα ό καρπός, κουβάλημα τα άχυρα, ίσα ίσα μέχρι να έρθει η ώρα του τρύγου.


Στο κριθάρι με μύησαν, ποιοι άλλοι; Η γιαγιά μου και ο μπάρμπα Τζώρτζης. Λίγα τα λόγια του μπάρμπα Τζώρτζη. Κουβαλώντας όμως χερόβολους έναν καυτό Ιούνιο, με τον γάϊδαρο, μου έλεγε πόσους χερόβολους είχε κουβαλήσει από κάθε χωράφι στο κάθε αλώνι, κάθε χρόνο, για τα προηγούμενα δέκα χρόνια.

7 σχόλια:

Artanis είπε...

...και να τα χαιδεύει ο άνεμος και να κυμματίζουν τα στάχυα τους, και κάμποσες παπαρούνες ανάμεσα να μαδάνε και τα πέταλα τους να πετουν για λίγο σαν άλικες πεταλούδες...
Τις φαντάζομαι όλες αυτές τις αναβαθμίδες, χρυσωμένες, ζωντανές, τον μύλο να συνθλίβει τρίζοντας τον καρπό και το σκληρό ψωμί ευωδιαστό, τυλιγμένο στην πετσέτα...

Ανώνυμος είπε...

Θα έπρεπε να γίνει πράξη αντίστασης σε πραξικοπήματα, παραγραφές αδικημάτων βουλευτών, και κλεισίματος Βουλής πριν την ώρα της. Ξεφτίλες!

Faraway είπε...

Ήταν ζήτημα χρόνου να δείξει το "αποφασίσαμεν και διατάσσομεν" πρόσωπό του. Σίγουρα η πιο βλιβερή αποδόμηση/απομυθοποίηση ελπίζω και αποκαθήλωση πολιτικού προσώπου τα τελευταία χρόνια της νεοελληνικής πραγματικότητας.

Ανώνυμος είπε...

και ο φουκαράς δεν πρόλαβε to come out of the closet.

Ο νοών...νοείτω είπε...

Η ορολογία της διαδικασίας είναι ξεχασμένες λέξεις.
Η συνολική εικόνα που παρουσιάζεις είναι λαογραφική συνέχεια.
Να είσαι πάντα καλά, και από το νησί να διατηρείς αυτά πρέπει να διατηρούνται.
Χωρίς συντηρητικά.

Παράξενος είπε...

Καλά εσύ κουβάλαγες με τον γάιδαρο,για, να τους κουβαλάς με τον όμο και να ανεβαίνεις.
Τα άχυρα τις περισότερες φορές αν οχι πάντα δεν τα κουβαλούσαν,υπήρχε τρύπα στο δώμα του κελλιού(που συνήθως ήταν κάτω απο τα αλώνη) την άνοιγαν και τα έριχναν μέσα και κάποιος τα πάτωνε.
Εκτός και αν το κελλί δεν ήταν καλό και έσταζε η έβαζε νερά απο χαμηλά και σάπιζαν τα άχυρα οπότε τα κουβαλόυσαν σε άλλο(πολύ μεγάλος μπελάς)

αμμοδύτης είπε...

Αρτάνις, και το θρόϊσμα στον αέρα...

Ανώνυμε, καμιά φορά, αναρωτιέμαι αν το blogging δεν είναι σαν εκτόνωση, στο πληκτρολόγιο, αντί στον δρόμο.

Faraway ή αλώβητος θα βγει ή θα πάει σπίτι να βλέπει τιβι.

Νοών...Νοείτω, μάλλον μνημόσυνο με υπαινιγμούς για διατήρηση του τοπίου

Παράξενε, ήμουν μικρός, και στον ώμο θα με έπαιρνε ο αέρας. Ξέρω ότι είναι εύκολο να το θυμάσαι και εξαιρετικά δύσκολο να το κάνεις. Το θέρισμα; Mέρες ατέλειωτες